Jak rozmawiać z dzieckiem? To pytanie zadają sobie wszyscy rodzice na świecie. Z pewnością do kontaktów z dzieckiem należy podchodzić życzliwie i rozważnie, z dużą dozą empatii, wyrozumiałości i świadomością tego, że rozmawiamy z drugim, całkowicie autonomicznym człowiekiem.
O czym pamiętać, by być zrozumianym przez dziecko i by maluch wiedział, o co nam chodzi? Podpowiadamy.
1. Daj wybór – W przypadku np. bunt związanego ze strojem, jednym z podstawowych sposobów jest zaoferowanie maluchowi coś innego, dajemy wtedy dziecku wybór. Pokazujemy mu dwie pary spodni i poprośmy o wybranie jednej.
2. Zrozumienie – Rozmawiając z dzieckiem, ważną rzeczą, na której musimy się skupić, jest zrozumienie go i zmiana sposobu, w jaki komunikujemy jego potrzeby i oczekiwania. Dzieci mają własne uczucia i mogą zdenerwować się z powodu, który jest w ogóle nieistotny i mało ważny dla nas. Trzylatek może wpaść w histerię tylko dlatego, że każemy mu iść do przedszkola. Maluch musi zrozumieć swoje emocje czasem irracjonalnie, ale przychodzi to dopiero z czasem, my musimy mu w tym pomóc, akceptując i rozumiejąc jego uczucia. Dlatego, trzeba czasem opanować swoje emocje i postawić się w sytuacji dziecka.
3. Zaakceptuj uczucia dziecka – Ważną zasadą jest zaakceptowanie uczucia swojego dziecka. Nawet jeśli uważasz, że maluch powinien zjeść warzywa, jako źródło witamin, po prostu nie nalegaj, tylko rozważ opinię dziecka. Oczywiście istnieją wyjątki, które wynikają z obaw związanych z bezpieczeństwem lub zdrowiem, np. podczas przechodzenia przez pasy. Kiedy maluch nie chce się rozglądać, wyjaśnij mu, że jest to zasada, którą przestrzegają wszyscy i jest niepodważalna.
4. Dostosuj język i ton głosu – Sposób, w jaki rozmawiamy z dzieckiem, jakiego tonu używamy jest bardzo istotny. Warto, dostosować język do wieku i poziomu intelektualnego dziecka. Dzieci nie zawsze rozumieją o co chodzi dorosłym, kiedy jeszcze używają niezrozumiałych słów, dziecko po prostu nie rozumie i może wykonać czynność w odwrotny sposób, niż jaki oczekiwaliśmy. Dzieci mają również prawo sprzeciwu wobec metod, które stosujemy. Wzajemne zrozumienie, szacunek i tolerancja działają znacznie lepiej.
5. Opisz problem – Aby, dziecko nas słuchało konieczne jest opisanie problemów. Wyjaśniamy dziecku problem, opisujemy, dlaczego tak jest, bez skrajnych emocji. Kiedy dziecko zapozna się z wyjaśnieniem, już niedługo za jakiś czas, nie będziemy musieli tłumaczyć codzienne, wystarczy jedno słowo przypominające.
6. Nie krzycz, mów o swoich uczuciach – Krzyk nigdy nie daje dobrej podstawy do komunikacji. Zamiast tego wywołuje w dzieciach złość, opór, strach, lęk a także zwiększające się poczucie winy. Może wydawać się, że dzieci nas wtedy słuchają, ale jest to reakcja chwilowa, spowodowana strachem. Po prostu mów dziecku o tym co czujesz, o swoich uczuciach, o tym co sprawiło Ci przykrość. Jeśli stłucze kubek w domu, powiedz: „Tak mi przykro, że stłukłeś mój ulubiony kubek. Przedstaw swoje oczekiwania co do zaistniałej sytuacji, m.in. „Mam nadzieję, że nie będziesz grał już więcej w piłkę nożną w domu”. Warto też zasugerować, jak zaradzić tej sytuacji: „Wodę, która rozlała się z kubka należy wytrzeć”.
7. Pozycja rozmowy – Rozmowy z dzieckiem nie można prowadzić z pozycji dominującej, jeśli chcemy rozmawiać z dzieckiem w wieku dwóch lub trzech lat, warto przykucnąć, usiąść przy/obok niego. Można także porozmawiać podczas wspólnej zabawy. Pamiętajmy jednak, aby w tym czasie nie podnosić ważnych spraw – dziecko zaniepokojone czymś innym nie będzie mogło się skoncentrować i skupić na twoich słowach.
Bardzo ważne jest to, aby słuchać ze spokojem, empatią i zrozumieniem swojego dziecka, zwracając przy tym uwagę na jego potrzeby.. Należy pamiętać o opanowaniu własnych emocji, zadbaniu o własny spokoju, nauce mówienia o swoich uczuciach, wtedy będziemy mogli przekazać te cechy dziecku, a odpowiedni wzór do naśladowania do podstawa.
