Emocje- są bardzo różne, często bardzo skrajne, bywają też trudne do wyjaśnienia. Ale czy to jest powód aby unikać rozmów na ten temat z dziećmi? Oczywiście, że nie! Dzieci przeżywają emocje całym sobą, są w tym spontaniczne i ekspresyjne, zdarza się, że demonstrują je w nieadekwatny sposób. Naszym zadaniem jest przedstawić je i nauczyć się z nimi radzić. Brak zrozumienia i tłumienie emocji może doprowadzić do trudności w opanowaniu ich w przyszłości oraz mieć wpływ na problemy w dorosłym życiu. Jak w takim razie pomóc dziecku?:
- Nazywajmy emocje, dzięki temu dziecko też się tego nauczy. Rozmawiajmy o nich, wyjaśniajmy, że każda z tych emocji jest naturalna i potrzebna oraz, to co czujemy nie jest niczym złym i nie powinno być powodem do wstydu.
- Dajmy dziecku sygnał, że rozumiemy to co przeżywa, nie zabraniajmy wyrażać mu swoich emocji. Jeżeli w złości lub smutku chce płakać, niech to robi. Zamiast powiedzieć ”Nie płacz bo nie masz powodu” powiedzmy ”Rozumiem, że jesteś smutny, chcesz się przytulić?”
- Pomocne będzie, kiedy rodzic nazwie daną emocję i połączy ją z wydarzeniem, które ją wywołało. „Jesteś rozczarowana, bo koleżanka nie dała ci cukierka?” lub „Tęsknisz za tatą ponieważ od dwóch tygodni jest w podróży służbowej”. Dzięki temu dziecko dowie się, że emocje mają swoje źródła oraz będzie mogło poznawać swoje reakcje na różne sytuacje, co wpłynie na lepszą wiedzę o sobie.
- Pozwólmy dzieciom na przeżywanie emocji, ale nie akceptujmy wszystkich zachowań ”Rozumiem, że jesteś zły ale nie zgadzam się na bicie”.
- Pokażmy różne sposoby wyrażania emocji, nadajmy im jakąś aktywność, np. kiedy jesteś zły możesz tupać, kiedy jesteś wesoły możesz skakać, kiedy jesteś smutny możesz się do mnie mocno przytulić.
- Pokażmy dzieciom, że emocje związane są z każdym człowiekiem. Nie uciekajmy od rozmów; kiedy sami coś przeżywamy, mówmy o tym, np. ”Jestem zmęczona potrzebuje odpocząć” , ” Jestem zdenerwowana ponieważ miałam trudny dzień w pracy”. Oprócz tego mówmy o emocjach, które wynikają z zachowania dziecka np.” Jest mi przykro, że mnie nie słuchasz”. Poprzez naśladowanie dziecko nauczy się rozpoznawać i nazywać te emocje u siebie, dodatkowo będzie wiedziało, że każdy człowiek doznaje takich samych emocji jak ono.
- Zadbajmy o wsparciem dla swoich dzieci, łatwiej będzie im odzyskać spokój i równowagę, kiedy będą czuły bliskość i zrozumienie ze strony rodzica.
- Warto sięgać po książki, które będą doskonałą pomocą i często wstępem do rozmów o emocjach. Dla młodszych dzieci dobrze sprawdzą się: ”W moim sercu, księga uczuć”, „Feluś i Gucio poznają emocje”, Seria książeczek o przygodach Gucia /np. „Gucio się wstydzi”, „Gucio zazdrości”, „Gucio się smuci”, „Gucio się złości” i „Gucio się boi/, 'Miłość” czy ”Nawet nie wiesz jak bardzo Cię kocham”, dla nieco starszych przedszkolaków warta uwagi jest ”Wielka księga uczuć” G. Kasdepke.
